مقایسه بازداری پاسخ و ارزیابی شناختی در بیماران مبتلا به اختلال استرس حاد در مرکز پزشکی قانونی استان مازندران

مقدمه: اختلال استرس حاد با نشانه‌های تجزیه‌ای، تجربه مجدد، اجتناب و برانگیختگی بیش از حد مشخص می‌شود. هدف پژوهش حاضر مقایسه بازداری پاسخ و ارزیابی شناختی در بیماران مبتلا به اختلال استرس حاد و افراد بهنجار است. مواد و روش‌ها: این پژوهش یک مطالعه مورد شاهدی است. نمونه‌های این پژوهش شامل40 بیمار مبتلا به اختلال استرس حاد مراجعه‌کننده به مرکز پزشکی قانونی استان مازندران و 40 فرد بهنجار مراجعه کننده به این مرکز که با سانحه روبرو شده ولی تشخیص اختلال استرس حاد دریافت نکردند، بودند که با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از مصاحبه تشخیصی جامع بین‌المللی، آزمون استروپ، مقیاس شناخت‌های پس از آسیب و مقیاس ضربه رویداد- تجدید نظر شده استفاده شد. نتایج: نتایج تحلیل واریانس چند متغیری نشان داد که بازداری پاسخ و ارزیابی شناختی مختل در بیماران مبتلا به اختلال استرس حاد از افراد بهنجار به طور معناداری بیشتر است. نتایج تحلیل رگرسیون چند متغیری نشان داد که بازداری پاسخ و ارزیابی شناختی 91% از واریانس علایم اختلال استرس حاد را به طور معنی‌داری تبیین می‌کنند. نتیجه‌گیری: این یافته‌ها بیان می‌کنند که بیماران مبتلا به استرس حاد بازداری پاسخ بیشتر و ارزیابی شناختی مختل‌تری دارند. ارزیابی منفی‌تر از خود و جهان در این بیماران به احساس تهدید منجر شده و به نوبه خود سبب بازداری پاسخ بیشتری می‌شود.